Síntome desterrado dentro de min,
mesmo na fronteira do non ser
onde a melancolía se fai mágoa
e a única seguridade é a incerteza.
Ata min chega o mundo externo
como un rumor a penas perceptíbel.
¿Onde está a beleza e a maxia,
fonda e escura, da palabra?
Onde
a paisaxe que un ama e recoñece?
Nada queda xa dos libros sacros.
Un comeza a cavilar sobresaltado
se a vella, amada tribo, non será
só ringleira de sombra e de fantasmas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario