Unicamente a traverso dunha bágoa
o mundo queda lonxe: silencioso.
Nós somos bágoas tépedas.
E só a mágoa cabe nunha bágoa,
afiada espiña que nos fire
e purifica, escuridade irrisada
e luída poloa luz, xeneroso recendo
con sabor a sal nostálxico
e amargo, liberación dos pesadelos
tebrosos que nos levan a incertos
e desolados camiños de arrepío,
ingrávida pinga de aire licuado
feita de lume, dor e soño.
¡Ouh bágoa: pura esencia dun
delicadísimo latexo indescifrábel!
Compendio de orballos e incertezas
(1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario