A rosada, ao mencer,
é máis densa
e máis intensa.
O estrelecer
é máis escintilante
e máis parpadexante.
O frío e os xelos
feren como coitelos.
O espírito anceiante
agarda a luz da mañá.
A claridade,
que puxa por romper,
non pode vencer
a escuridade
reinante,
teimosa e abraiante.
Canciós do lusco ao fusco (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario