As lembranzas son merlos cantadores
no máxico e estraño carballo
que son eu. Pétalas
da imposíbel rosa que morre
cada alba para rexurdir perfecta
nos roibés extasiados do solpor.
Brisa solermiña e silandeira
que nos foxe das maos
deixándonos un oco
que ninguén encherá endexamais.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario