Gaita

Ando a falar en voz de pomba que se desfai en gaita.

Unha voz vella e amorosa que lle naceu a un laio.

Ten unha lenda nena de estrelas e de ventos

que non sei en qué orballo naceu tremelucente.

... naceu tremelucente na gracia pura do luar.

Nunha brisa agarimada de gaivotas.

Nun vento labrego con ledicia de merlos.

No sorriso murcho dun meniño morto.

No cabelo dun anxo que ten violíns por beizos [...].

Na voz da choiva nacida, verso a verso,

núa de esperanza, navegando ao tempo

cun doce amigo que morre no silencio.

Na voz da choiva, alta de asubíos e de chamas,

nun rito arcaico de días e de galos

está deitado o seu soño como vaca que brada.

... como unha silveira que esgaza os chíos dos paxaros

que, cegos de amor, choran baixo a alba...

Así que nace a estrela relouca de ledicia

mentres perugueiros e labregos escoitan o silencio.

Alguén pregunta por unha voz chorosa que se esvae

como unha pomba ferida cunha frecha na alma.

Mar Maior (1963)