O eco
lentísimo dos meus pasos
resoa quedo,
mainamente
na Fraga do
Ollo
case desnuda
polo vento.
Tripo a terra
con tino
e sentidiño:
non quero
luxar, ferir
ou magoar
o fantástico
ouro que o Outono
derramou
xeneroso sobre o chao.
Poemas para dicirlle a dúas lagoas
(1994)
Ningún comentario:
Publicar un comentario