Sei dun país

Sei dun país que existe e non existe:

é unha patria terreal e humana

que envellece comigo día a día.

Teño na lembranza o seu recendo

a terra húmida, rosas e loureiro.

Habito as súas cidades exemplares

feitas de amor, dor e pedra grá

con árbores e rúas silandeiras

que van desembocar a prazas íntimas

de nomes de estrela ou andoriña.

Nos meus ollos levo as súas paisaxes,

a máxica xeometría das súas casas,

o seu ceo limpo, azul‐grisento,

sucado de leves nubes camiñantes,

de brétemas vagas como anceios

e luceiros que queiman como brasas.

Nos meus ouvidos gardo o son sutil

do vento cantando nos carballos,

o musical murmurio dos seus ríos,

o berro escuro e forte dos seus mares

e os versos que din as arboredas.

Esta patria existe. Eu vivo nela.

Non ten odios, rancores nin envexas.

Nunca souben, nin sei, o nome seu.

Mais cando desexo nomear a este país

os meus beizos énchense de luz

e, dende o fondo do ser, digo: SALETA.

O camiño é unha nostalxia (1985)