Castro de Viladonga

Castro de Viladonga, aberto aos ventos,

ollando as vagas nubes fuxidías,

illote da altivez e da impotencia

ergueito como o puño dun petrucio

na soidade sen fin da Terra Chá,

habitado por cobras e lagartos,

xestas, uces, toxos e carqueixas

nas que aniña, quizais, a cotovía

e florecen, ufanos, os balocos:

estalos para ninguén, festas da nada.

Castro de Viladonga, círculo máxico,

símbolo do pai Sol e máis da Vida,

feito da mesma terra que o meu corpo,

arraigado no ser da miña tribo

como unha mao nobre e xenerosa

ou colo maternal, pois en Galiza

só hai feituras de colo e mao aberta.

¿Para quén, para qué, por qué

tantísima tenrura derramada...?

Castro de Viladonga, montón breve

de vellas pedras nas que vive

o silencio, a ruína, a soidade:

imaxe xusta e fiel da miña patria.

Versos do lume e do vagalume (1982)