Poema contra o silencio

Gardamos nos arquivos da conciencia milleiros e milleiros de silencios que se encheron de mofo,                                           podreceron, caeron ao chao esfarelados e foron basoirados por obreiros encargados do aseo da cidade: hai porcalladas que ofenden gravemente os olliños delicados dos burgueses. O silencio é a morte e a impotencia. O silencio é a tebra é a tristura, a quebra das palabras e das canciós, a bancarrota do home e o destino. Por eso chamo co meu verso a un exército de xílgaros cantores, a unha multitude de ríos rumorosos, a todos os ventos vagabundos e ás palabras comúns do meu idioma: -terra/colonialismo/mar/emigración- acubillado e agachado nas aldeas, nos tristes arrabaldos das cidades, no corazón das clases populares.

Compre loitar contra o silencio; é preciso, urxente e necesario rematar co silencio dunha vez, recobrar as palabras unha  a unha, facer con elas proclamas e canciós, primaveras de soños e esperanzas, coiteladas de luz, voz verdadeira, que obrigue a camiñar á nosa patria. Poemas para contruír unha patria (1977)