Ti estabas no teu lugar exacto:
eras a muller forte,
a soedade esencial,
a voz do clan,
a rexeitadora de agarimos,
a palabra anterga e xenerosa,
a conciencia dos séculos,
a continuadora da estirpe,
a casa en pé.
A túa enteireza de rexa
cantería indestructíbel
non deixaba tan sequer un oco,
para que puidera saír a luz
e derramarse, o precioso caudal
do inefábel mundo misterioso
que levabas en ti como un segredo.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario