O futuro será noso

Chamei, de xeito pesado e insistente, a cada

porta, batín en todos os corazóns,

petei en todas as conciencias,

andei os camiños que a vida e o azar

puxeron diante dos meus ollos,

berrei ata rebentar os pulmóns

e quebrar a miña voz como un cristal,

malgastei o herdo de paixón que recibín

dos nosos antigos máis amigos

e, ás veces, atopei unha compaña

amiga e solidaria, xentes xenerosas

máis atentas ao destino común

que aos seus pequenos egoísmos persoais.

Tamén tropecei con traidores, oportunistas

e moitos, moitos desertores.

Con todo, mereceu a pena tanto esforzo;

o futuro – non o dubidedes – será noso.

Déixovos o que teño: a miña escura voz

para que cando sexa somente

a sombra dunha sombra moi lonxana

alguén se lembre de min na miña tribo

do mesmo xeito que a folla dun carballo

lembra a brisa que agarimou algunha vez.

Versos do lume e do vagalume (1982)