A romaría da Santa Isabel na claridade
deslumeante do ardoroso xulio,
denantes de comezar a dureza
e a ledicia da seitura, conmovíate
dun xeito sutil e imperceptíbel.
A música das bandas mesturábase
co lento e xordo salmodiar do Miño.
Ti, Outeiro de meu, enfeitizábaste
con faroliños de papel e con
chillonas bandeiras estranxeiras.
A xente comía e bebía en exceso
dun xeito ritual, cunha tristura
solemne e moi anterga. A mocidade
acendía unha ilusión calada
e pequeniña. Os rapaces corrían
detrás das canas dos foguetes.
Despois da romaría quedaban polo chao
lixos, os papeis multicores dos farois
e as bandeiras, que un vento tormentoso,
misteriosamente, levaba cara á nada.
Ritual por unha tribo capital de concello
(1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario