Cheguei a Fisterra, alí onde
o sol desmaiado e silandeiro
morre no mar como unha bágoa.
Todo o peso da lenda
cae no meu corazón:
tal unha pedra
no escuro noitébrego dun pozo.
Ollo pasar o vento
purísimo e espido:
a súa voz é laio arrepiado
na imprecisa néboa do meu ser.
Cheguei ata Fisterra,
fin do mundo:
aquí
o tempo inmobilízase
e a vida comeza a súa
inexorábel conta cara atrás.
Versos do lume e do vagalume (1982)
Ningún comentario:
Publicar un comentario