Eu sei que son unha árbore:
cecais un carballo
ou un castiñeiro poderoso
ou aínda unha abidueira
que o vento cimbrea e non
arrinca.
Escoito a voz
da terra que, amorosa e
urxente, me reclama.
Déitome no chao como un
penedo: deixo que o humus
me ensuma no seu seo.
Pro sei que agromarei
en folla verde e tenra
aló na Primavera.
E agardo ilusionado que
o Outono me murche para ser
terra de novo, unha vez máis.
Compendio de orballos e incertezas
(1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario