Carta ás estrelas
Dende este mundo vello e canso
contémplovos, altas estrelas;
flores máxicas, abertas
no gran prado da noite;
soños perdidos no espacio,
irmaos dos soños meus,
dos meus anceios.
Escríbovos en verso coa esperanza
de que chegue a vós a miña voz:
un chío a penas perceptíbel [...]
Illas marabilllosas e lonxanas,
ciscadas no inmenso mar
da noite: na voz do vento
escribo as miñas verbas
para que elas leven,
ao voso silencio de séculos,
a vosa intimidade de mundos puros
o meu latexo, humano e namorado
da vosa maxestade no azul inmenso [...].
Altas, lonxanas estrelas luminosas;
rosas de luz na noite escura
que alumades o meu pobre corazón;
patrias dos anceios, dos fondos
e impresionantes silencios siderais;
¡defendede a vosa independencia,
o voso privilexio
de mundos imposíbeis e lonxanos!
Remol (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario