sábado, 9 de xaneiro de 2016

Carta ao río Miño

Manuel María adicoulle esta composición ao seu amigo Lois Diéguez:

Escríboche dende a soedade do outono
para que a miña coita sexa menos
e sexa menor esta tristura.

Síntome desamparado polas cousas
que acotío me arrodean.
Todos e todos estamos desamparados;
todos estamos sos, esa é a verdade.
O teu murmurio, ouh río, é o laio
da túa soedade desamparada:
a queixa que ti dis
ao mundo que está á beira túa.
Estou lonxe de ti.
Non teño, amigo, a túa compaña.
Ti levache ao mar
os meus lonxanos días da nenez;
levache a miña paixón de mozo,
tan inútil.

[...] Por eso che escribo, vello amigo.
Quero que saibas que penso en ti,
que levo nos ouvidos a túa música,
que o teu silencio vai enchendo
con vago rumor a miña alma.
Cando de neno te ollaba vir da Terra Chá
e te vía ir camiñando cara a Lugo
poñía os meus ollos nas túas ondas
cavilando que ti
cecais nos ías levar ao infinito.
Agora quixera estar outra vez á beira túa
para poñer novamente nas túas ondas
esta soedade
que o outono me pon a min no corazón.

Remol (1970)

Ningún comentario:

Publicar un comentario