Carta ao río Miño

Manuel María adicoulle esta composición ao seu amigo Lois Diéguez:

Escríboche dende a soedade do outono

para que a miña coita sexa menos

e sexa menor esta tristura.

Síntome desamparado polas cousas

que acotío me arrodean.

Todos e todos estamos desamparados;

todos estamos sos, esa é a verdade.

O teu murmurio, ouh río, é o laio

da túa soedade desamparada:

a queixa que ti dis

ao mundo que está á beira túa.

Estou lonxe de ti.

Non teño, amigo, a túa compaña.

Ti levache ao mar

os meus lonxanos días da nenez;

levache a miña paixón de mozo,

tan inútil.

[...] Por eso che escribo, vello amigo.

Quero que saibas que penso en ti,

que levo nos ouvidos a túa música,

que o teu silencio vai enchendo

con vago rumor a miña alma.

Cando de neno te ollaba vir da Terra Chá

e te vía ir camiñando cara a Lugo

poñía os meus ollos nas túas ondas

cavilando que ti

cecais nos ías levar ao infinito.

Agora quixera estar outra vez á beira túa

para poñer novamente nas túas ondas

esta soedade

que o outono me pon a min no corazón.

Remol (1970)