Raigañas en terra montañesa

A miña avoa Consuelo, A Quiroguesa,

era leda, risoña e faladora:

a súa musical verba cantadora

no meu corazón vai, fidel e acesa.

Era verba que non se leva agora,

cunha raíz anterga e montañesa,

un murmurio de vento na devesa,

claridades de río e luz de aurora.

E sentín florecer como a cerdeira

unha forte, escurísima inquedanza,

cunha paixón profunda e verdadeira.

É que levaba a Quiroga na lembranza

como se leva un destino, unha bandeira,

un ensoño que se ama e non se alcanza.

Sonetos ao Val de Quiroga (1988)