Veleiquí,
Outono, grande e puro,
vestindo
ao mundo de dourado,
con
saibo a mosto fermentado,
a
mazá, a sal, a grao maduro.
Veleiquí,
Outono, nel procuro
o
rumor do vento namorado,
o laio
do mar ben concertado
e o
misterio máis escuro.
Veleiquí,
Outono, fosco e ledo,
con
brasas secretas, soedosas,
acenas
nas brétemas do medo.
Veleiquí,
Outono, xa sen rosas,
sementando
mágoas misteriosas
no meu
corazón ceibe e acedo.
Poemas
ao Outono (1977)
Ningún comentario:
Publicar un comentario