sábado, 5 de setembro de 2015

O propio abismo

Ollar cara á esperanza, sen deixar de verse no gume da navalla: este é o paradoxo da humanidade.

Canción para andar polo mundo

Un quixera abrise á ledicia
como se abre a flor
á luz do sol.
Un quixérase abrir
e sorrir
a todo o mundo
se non houbera delatores
e traidores.
Un vai rodando pola vida
gardando a súa verdade
na escuridade
da propia intimidade.
Un vai polo mundo
mudo, calado
e resignado.
Un vai por un mismo
ollando, arrepiado,
o propio abismo.


Canciós do lusco ao fusco (1970)

Ningún comentario:

Publicar un comentario