luns, 21 de setembro de 2015

Testemuña

Estou entre a néboa, aquí en Galiza.
Non teño dornas para navegar o mar
que peta en min, mouro e terríbel.
Profesei de labrego dende neno
na miña Terra Chá, senlleira e longa.
Por sucos teño as miñas veas,
unha soidade fonda por semente
e por terra cativa este meu corpo
feito de arxila feble e pecadora.
Deus riba de min
e eu debaixo de Desus co meu amor.
Dos meus escuros beizos estas verbas
que anceian voar como paxaros
polo ceo pequeno de min mesmo.
Agardo, ano tras ano, pola rosa
que ten de agromar, fermosa e branca,
para xustificar así a miña vida
escura e caladiña baixo o vento
sutil e misterioso da saudade.
E falo decote nesta música
na que canta Galiza dende sempre.

Mar Maior (1963)

Ningún comentario:

Publicar un comentario