Testemuña

Estou entre a néboa, aquí en Galiza.

Non teño dornas para navegar o mar

que peta en min, mouro e terríbel.

Profesei de labrego dende neno

na miña Terra Chá, senlleira e longa.

Por sucos teño as miñas veas,

unha soidade fonda por semente

e por terra cativa este meu corpo

feito de arxila feble e pecadora.

Deus riba de min

e eu debaixo de Desus co meu amor.

Dos meus escuros beizos estas verbas

que anceian voar como paxaros

polo ceo pequeno de min mesmo.

Agardo, ano tras ano, pola rosa

que ten de agromar, fermosa e branca,

para xustificar así a miña vida

escura e caladiña baixo o vento

sutil e misterioso da saudade.

E falo decote nesta música

na que canta Galiza dende sempre.

Mar Maior (1963)