¿En
qué alto misterio nace a melancolía
da
choiva que envolve mainamente
homes,
cousas e paisaxes
e os
seus arpexios entran en nós
e
quedan sementados no fondo
do
noso ser, onde gardamos
os
soños e os segredos escusados?
¿Qué
palabras máxicas nos di,
tan
claras, fermosas e absolutas,
que,
pese a entendelas,
nunca
poderemos traducilas?
¿Qué
deus é o que nos dá as súas
tépedas
bágoas de alegría feitas
suxerinte
choiva silandeira?
¿E
qué estraña tristura pechan
esas
pesadas pingas
que
esvaran lentamente sobor
dos
transparentes vidros da fiestra?
As
lúcidas lúas do Outono (1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario